VersosDelAlma
this site the web

El arcón viejo




Soy ese arcón viejo,
carcomido por los años,
alojado casi sin vida
en una habitación umbría.
Ése que se encuentra
en el rincón del olvido.
Solitario, abandonado sin piedad.
Dentro de mi ser
llevo tesoros escondidos,
cartas silenciosas, arcanos sueños.
Presencia de recuerdos,
tristezas, alegrías,
pero todo ello oculto
en el rincón del olvido.
Aunque de algo estoy seguro…
cuando mi corazón calle
y sea demolido,
mi interior seguirá hablando.

4 comentarios:

Xabi dijo...

Poema hau ikaragarria da baina aldi berean erraz ulertu ahal da.
Zorionak!!
Muxu handi bat.

Begoña Egüen dijo...

Eskerrikasko Xabi, nire poema irakurtzeagatik eta iruzkintzeagatik.
Muxu bat.

Anónimo dijo...

Que lindo...
Me gusto mucho...
besos
Tania(la brasileña)

Begoña Egüen dijo...

Estimada amiga:
No hacia falta la identificación, ya sé que eres tú, no conozco a otra persona de(Brasil). Gracias de corazón por tu comentario.Me alegra en sumo grado que te haya gustado.
Un besazo amiga.

Publicar un comentario

 

W3C Validations

Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Morbi dapibus dolor sit amet metus suscipit iaculis. Quisque at nulla eu elit adipiscing tempor.

Usage Policies