VersosDelAlma
this site the web

El tiempo sin ti


El tiempo se vuelve un caos de peregrinaje,

por los laberintos cerrados de la soledad.

Aguanto sigiloso el cruzar de trenes,

por vías que subyacen recorriendo

caminos, caminos desesperados

al encuentro de tu boca.

Tengo ya necesidad de mecerme

en la cuna que lleva tu nombre.

Suave, cercana a mí, sin miedos,

caminando por los senderos

que me llevan hacia tu puerta.

Llevo mi espalda curvada

por trabajos que han mermado mis piernas

mi cuerpo, mi vida,

vida pobre, pero al fin y al cabo vida.

Quiero salir de esta encrucijada

que me tiene sorbido en tu recuerdo.

No es un sueño que vuelve noche tras noche, no amor,

es la dolencia del corazón

que poco a poco está muriendo por tu ausencia.

Mi voz angustiada, te llama,

por el aire, por los campos, por los ríos,

por las vertientes que lleva tu cuerpo.

Amor mío, escucha esta poesía,

cuando esté yo callado.

Y vuelve amor, que yazco

sobre la aurora blanca de tu alma.

2 comentarios:

César Garibay dijo...

Hermoso como todo lo que escribes.. un beso!!! amiga!!

Begoña Egüen dijo...

Estimado amigo:
Te quedo reconocida por tu grato comentario a mi poema.
Sabes que te tengo mucho cariño, y, aunque estemos en la distancia no merma lo anterior dicho.
Un beso.

Publicar un comentario

 

W3C Validations

Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Morbi dapibus dolor sit amet metus suscipit iaculis. Quisque at nulla eu elit adipiscing tempor.

Usage Policies